بی شک در کلی ترین مقیاس و در قطعی ترین پی آیند ملاک معیار رشد و توسعه و در بنیادی ترین مبادی و مبانی تولید علم و اندیشه، حوزه های علمیه ی دینی و مراکز آموزشی، هم در بعد فردی و هم در ساحت اجتماعی، نقش اساسی و پایه و تأثیر مستقیم و منسجم و مهمی در بروز اعتلای تمدن و فرهنگ دارد. زیرا تحولات شگرف اجتماعی و مقتضیات نو پدید دانش ها و پدید آمدن دانش های نو و نیز بازتولید دانش های گذشته و کهن، نیازها و مطالبات جدی و پیگیرانه ای را به وجود می آورد که پاسخ گویی به آن، ایجاد رشته های تحصیلی در مقاطع و مدارج مختلف و تربیت چهره های فهیم و متخصص را ضروری می نماید.
اما رسیدن به این مهم آموزشی بدون دانستن و دارا بودن مراکز آموزشی و حوزه علمیه دینی و تأسیس و توسعه مراکز باز تولید فرهنگ، میسر نبوده بلکه امر نشدنی و ناممکن است. با تکیه به چنین ضرورتی ساخت و ساز مدارس و حوزه های علمیه با هدف و جهت گیری دانش بنیان و علم آفرین همواره در دستور کار عالمان، فقیهان و نخبگان دینی قرار داشته اند که بتوانند به عنوان مراکز مهم و مطلق دینی در عرصه ی دین و دیانت عهده دار تبیین، تفهیم تفسیر معارف علیای اسلام ناب در پوشش آموزه و سنت های ستوده و سرآمد اهلبیت عصمت و طهارت(ع) باشند.
تأسیس مدرسه ی «دارالمعارف اهل البیت(ع)» در راستای تأمین چنین هدف و حقیقتی نضج یافته است که به ابتکار فقیه جوان و کمال خواه، آیت الله واعظ زاده بهسودی(زید عزه) در نقطه محروم اما بسیار مهم و استراتژیک، در متن مجموعه ی غنی از شیفتگان و تشنگان معارف اهل بیت(ع) ساخته شده و به صورت بسیار فعال با هدف فاضلانه و جهت گیری فاخرانه، به شکل کاملا سازمان یافته و دقیق ساماندهی شده و به نحو مطلوب و دلپذیری سامان یافته است.
ادامه ی این متن را در کتاب «نگاهی به دارالمعارف اهل البیت(ع)» نوشته حجت الاسلام و المسلمین داکتر موسی حلیمی مطالعه بفرمایید.