درس 97:
یک شنبه 16/10/1403 هـ.ش مطابق با 5/ رجب/1446 هـ.ق، کابل، حوزه علمیّه دارالمعارف اهلبیت(ع).
تذکّر: نوشته معظّم له عربی بوده به شاگردان فارسی ارائه می گردد غیر از متون، احادیث و نقل و قولها.
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله ربّ العالمین، الصّلاة والسّلام علی خیر خلقه و اشرف بریّته ابی القاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین و صحبه المنتجبین لاسیّما بقیة الله فی الارضین روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء.
و امّا “ابو البختری” که وهب بن وهب باشد به قول صاحب مشایخ ثقات از ضعاف است که به ضعاف چهارگانه علاوه شده، چهار نفری که در حقشان گفتیم که ضعف آنها به نقل حدیث ضرر ندارد زیرا: ضعف آنان به صدق و کذب آنها برگشت ندارد و برگشت ضعف آنها به فساد مذهب شان است که فساد مذهب قادح نبوده به تحمل حدیث ضرر وارد نمی کند و امّا روایت ابن ابی عمیر از ابی البختری در تهذیب آمده در باب استسقاء و این روایت در کتب اربعه روایت واحده است و نصش چنین است:
«و رواها الشیخ بسنده عن محمّد بن علی بن محبوب، عن محمّد بن خالد البرقی، عن ابن ابی عمیر، عن ابی البختری، عن ابی عبدالله(ع)، عن ابیه، عن علی(ع)، انّه قال: مضّت السنّة انّه لا یستسقی الّا بالبراری حیث ینظر الناس الی السماء و لا یستسقی فی المساجد الّا بمکّة[1]».
و مرحوم نجاشی در ضعف ابو البختری چنین گفته:
«وهب بن وهب ابو البختری رواه عن ابی عبدالله(ع) و کان کذّاباً و له احادیث مع الرشید فی الکذب قال سعد: تزوّج ابا عبدالله(ع) بامّه، له کتاب یرویه جماعة[2]».
و لکن علّامه سبحانی از این مسئله دو جواب داده به این صورت:
«اقول: و یمکن التخلص عن النقض بوجهین:
الاوّل: کون الرجل ثقة عند ابن ابی عمیر وقت تحمّل الحدیث و هذا کافٍ فی العمل بالالتزام.
الثّانی: انّ ابو البختری کان عامّیاً و من المحتمل ان یکون الالتزام المشایخ راجعاً الی ابواب العقائد و الاحکام الشرعیّة و امّا ما یرجع الی ادب المصلّی فی صلاة الاستسقاء فلم یکن من موارد الالتزام و لم یکن فی نقل مثل ذالک ایّ خطر و اشکال فتأمل[3]».
***
[1]) التهذیب، ج3، ح325.
[2]) رجال النجاشی، رقم 1155.
[3]) کلیات فی علم الرجال، ص247.