درس 129:
دو‌‌شنبه 5/9/1403 هـ.ش مطابق با 23/ جمادی الاولی/1446 هـ.ق، کابل، حوزه علمیّه دارالمعارف اهلبیت(ع).
تذکّر: دروس معظّم له عربی بوده به شاگردان فارسی ارائه می گردد غیر از متون، احادیث و نقل و قولها.
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله ربّ العالمین، الصّلاة والسّلام علی خیر خلقه و اشرف بریّته ابی القاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین و صحبه المنتجبین لاسیّما بقیة الله فی الارضین روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء.
و امّا آنچه که مرحوم فاضل لنکرانی در این مبحث ارائه فرموده مذهب جدید است و آن اینکه ایشان قائل است به “حقیقت تعیّنیه” با این توضیح که استعمال این الفاظ در معانی ثانویه هرچند در لسان شارع واقع شده و لکن کثرت استعمال در لسان شارع اتفاق نیفتاده بلکه کثرت استعمال در لسان صادقین و سایر ائمه(ع) و لسان روّات و لسان مردم اتفاق افتاده به قسمی که این الفاظ در معانی ثانویه حقیقت تعیّنیه پیدا کرده و مرحوم آخوند نیز تعیّن را در لسان شارع قبول ندارد و چنین دعوایی را مدفوع میداند در کنار سایر دعاوی مدفوعه که عبارت مرحوم آخوند اینست: «و منه انقدح حال دعوی وضع التعیّنی معه و مع الغض عنه فالانصاف انّ منع حصوله فی زمان الشارع فی لسانه و لسان تابعیه مکابرة[1]».
و یکی از شاگردان مرحوم فاضل لنکرانی در حلقه درس ایشان می فرماید که: عدم نصب قرینه در لسان نبی عند ظهور الاسلام وضع تغییر اساسی در جامعه بوده طوری که مردم کلام نبی را با همین معانی مستحدثه استماع می کردند، بنابراین انسب این بود که مرحوم استاد نام حقیقت تعینیّه را “حقیقت ابلاغیه” می گذاشت.
***
[1]) کفایة الاصول، ج1، ص33.