درس 122:
شنبه 26/8/1403 هـ.ش مطابق با 14/ جمادی الاولی/1446 هـ.ق، کابل، حوزه علمیّه دارالمعارف اهلبیت(ع).
تذکّر: دروس معظّم له عربی بوده به شاگردان فارسی ارائه می گردد غیر از متون، احادیث و نقل و قولها.
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله ربّ العالمین، الصّلاة والسّلام علی خیر خلقه و اشرف بریّته ابی القاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین و صحبه المنتجبین لاسیّما بقیة الله فی الارضین روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء.
حقیقت شرعیه
حقیقت شرعیه و عدم آن محل اختلاف اعلام است و مهبط ظهور اقوال به جز متأخرین که در این مورد تسالم داشته سخن واحد دارند، بنابراین در نخستین مرحله لازم است ریشه های اختلاف را پیدا نموده بخشکانیم زیرا: چنین اختلافی نه ثمره علمی دارد و نه ثمره عملی و آن دسته که ثبوت شرعیه را قائل اند بسیار ثمره اندک آن هم علمی نه عملی شمرده است مانند: الصلاة عند رؤیت الهلال که چنین صلاتی صلاة شرعیه متداوله است عند ثبوت حقیقت شرعیه و چنین صلاتی به معنای دعا است عند عدم الثبوت.
شکی نیست که الفاظ عبادات مانند: صلاة، صوم، حج و زکات و نظایرش در معنی دعا، امساک و قصد و نمو قبل از دوره بعثت حقایق لغویه بودند و بعد از بعثت مخصوصاً در عصر صادقین علیهما سلام حقایق شرعیه عبادیه شدند و امّا سخن در این است که این انتقال چگونه و با چه کیفیّت صورت گرفته و بهتر است بگوییم که در اینجا دو مقام است که اساس بحث را تشکیل می دهد که در نتیجه آن حقیقت شرعیه ثابت می شود یا نمی شود که به ترتیب ذکر می کنیم.
***