(ادامه ی کتاب میراث، فصل دوّم، سهام مقدّره از متن لمعه شهید اوّل)
درس 159:
یک شنبه 23/10/1403 هـ.ش مطابق با 12/ رجب/1446 هـ.ق، کابل، حوزه علمیّه دارالمعارف اهلبیت(ع).
تذکّر: دروس معظّم له عربی بوده به شاگردان فارسی ارائه می گردد غیر از متون، احادیث و نقل و قولها.
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله ربّ العالمین، الصّلاة والسّلام علی خیر خلقه و اشرف بریّته ابی القاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین و صحبه المنتجبین لاسیّما بقیة الله فی الارضین روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء.
و بنابر هر دو تقدیر که انتباه و عدم انتباه باشد ارث ذی الفرج الموجود داده می شود و چنانچه خنثی باشد در صورت انتباه یکی و در صورت عدم انتباه دو انثی حساب می شود و در صورتی که ذکر باشد همچنان در صورت انتباه یکی و در صورت عدم انتباه دو نفر حساب می شود و اگر فرجی نداشته باشد یا هر دو را با هم داشته باشند حکمش به اساس هر دو فرج صورت می گیرد نظر به علایمی که قبلا خواندیم از کیفیت بول و شروع و انقطاعش و سایر علامات و تا اینجا آنچه گفتیم از جهت ارث بود و همین حکم در شهادت و حجب جاری می باشد که اگر برادر باشد در یک صورت یکی حساب می شود و در صورت دیگر دو نفر.
و اما در جهت عبادت به طور مطلق دو نفر حساب می شود بنابراین غسل کل اعضاء و مسح آنها واجب است و همچنان وجه یدین و مسح رأس معا صورت می گیرد به دلیل اشتراک که وجود دارد بین شان و چنانچه یکی وضو نگیرد در صحت نماز دیگری نظر است از بابت اینکه در ارتفاع حدث شک می کنیم و در نتیجه استصحاب مانع می شود که حدث باشد و این مانع جواز دخول در نماز را آسیب می زند و راهش اینست که دیگری را نیز وضو بدهد و اگر دیگری را اجبار کند در اجزا نظر است زیرا: شک مذکور در ارتفاع حدث مقتضی عدم اجزا است به سبب استصحاب بقای حدث سابق.
و همین گونه است اگر از نماز امتناع کند آیا اجبار می شود به نماز یا اینکه نماز را به طیب نفس باید بخواند؟ جواب اینست که هر کدام حکم نفس خود را دارد بنابراین هر کدام شان وضو بگیرد و نماز بخواند چه اینکه دیگری وضو داشته باشد یا خیر و نماز بخواند یا نخواند.
***