﴿قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکّی وَ ذَکَرَ أسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّی ﴾
عید سعید امسال هر چند با حزن و اندوه فراوان از شهدای لوگر و دیگر شهدای کشور همراه است، لکن با شهدای مکتب سیّدالشهداء و قهقه مستانه‌شان رنگ و بوی دیگری به خود گرفت.
عید امسال، عید روزه‌داران بی‌گناه است که با خون‌شان به افطار نشستند و مظلومیت مردم ما را ورق زده، فصل جدیدی بر آن افزودند، حق تقوی آشکار و حق امساک به نمایش نشست.
نمی‌دانم به چه کسانی تبرک گویم، به روزه‌دارانی که یک‌ماه اخلاص خویش را در بندگی تثبیت کردند و اراده‌شان را در مبارزه با شیاطین جن و انس قوی ساختند تا در طول سال سُست نشوند، یا به روزه‌دارانی که دانایی و تقوا را با خون‌شان امضاء نمودند.
بنابراین قرائن رفتاری نشان می‌دهد که صلح فقط با خارجی‌ها بوده با هموطنان آشتی ندارند، فلذا با خروج خارجی‌ها چهره جدید وحشت را به میراث می‌گذارند و پلان‌های پشت پرده را نقشه راه نموده‌اند، امّا باید دانست که تشدید بحران، تطبیق نقشه جدید نه به نفع کشور است، نه به نفع همسایه‌ها و نه به نفع جهان و کشورهای دخیل در قضیّه افغانستان، لکن سعی کنند که کار به فتوا نرسد که در آتش آن همه خواهند سوخت و هیچ‌کس نفعی نخواهد برد.
پس بهتر است فضا را از ابهام خارج نموده منافقانه بازی نکنند و از افغانستان سوریه و عراق دیگر نسازند که دود آن به چشم جهان خواهد رفت و اگر ما ضرر می‌کنیم، دیگران نیز سودی نخواهند برد.
در پایان تصریح نمایم که خداوند موهن کید کافرین بوده لبالمرصاد است و سرنوشت جبّاران تاریخ و ظالمان افراطی را بد عاقبت خوانده عذاب جهنم را بدست بندگان مخلصش فرو خواهد آورد، الیس الصبح بقریب؟
علیهذا لازم است اتحاد، هوشیاری و همدلی خویش را حفظ نموده از حُرمت‌شکنی، افتراء، تنقیص و تضعیف یکدیگر دوری جوییم، دست نیازمندان را گرفته روحیه‌های شکست خورده را ترمیم کنیم و از هر گونه خودزنی و فرافکنی اعراض نموده، امّت واحده باشیم تا وعده خدا محقّق شود و نجات به استقبال آید.
﴿یَومئِذٍ یَفْرحُ ألمُؤمِنُونَ و یَخْزیُ اللّه ألْکَافِرینَ﴾
کابل، دارالمعارف اهل‌البیت(ع)، حاج واعظ‌زاده بهسودی
غرّه الشوال المکرّم ۱۴۴۲ هـ ق مطابق ۱۴۰۰/۲/۲۳ هـ ش.