درس 122:
یک شنبه 17/1/1404 هـ.ش مطابق با 7/ شوال/1446 هـ.ق، کابل، حوزه علمیّه دارالمعارف اهلبیت(ع).
تذکّر: نوشته معظّم له عربی بوده به شاگردان فارسی ارائه می گردد غیر از متون، احادیث و نقل و قولها.
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله ربّ العالمین، الصّلاة والسّلام علی خیر خلقه و اشرف بریّته ابی القاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین و صحبه المنتجبین لاسیّما بقیة الله فی الارضین روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء.
- محمّد بن موسی الکمیدانی.
- ما رواه عن رجل.
- ما یقول بعض اصحابنا.
- محمّد بن یحیی المعاذی.
- ابو عبدالله الراضی الجامورانی.
- ابو عبدالله السیّاری.
- یوسف بن سُخت.
- وهب بن منبه.
- ابو علی النیشابوری.
- ابو یحیی الواسطی.
- محمّد بن علی ابی سمینه.
- ما یقول فی حدیث او کتاب و لم اروه.
- سهل بن زیاد الآدمی.
- محمّد بن یحیی بن عبید باسناد منقطع.
- احمد بن هلال.
- محمد بن علی الهمدانی.
- عبدالله بن محمّد الشامی.
- عبدالله بن احمد الرازی.
- احمد بن الحسین بن سعید.
- احمد بن بشیر الرّقی.
- محمّد بن هارون.
- ممدویه بن معروف.
- محمّد بن عبدالله بن مهران.
- ما ینفرد به الحسن بن الحسین اللؤلؤی.
- ما یرویه عن جعفر بن محمّد بن مالک.
- یوسف بن حارث.
- عبدالله بن محمّد الدمشقی.
و اما مشایخ مؤلف زیاد است و لکن معروفین شان سه نفر ذیل می باشند:
- ابن ابی عمیر از مشایخ ثقات ثلاثه که قبلاً شناختیم.
- احمد بن محمد بن ابی نصر البزنطی که ایشان را نیز شناختیم.
- احمد بن خالد برقی که وی را نیز معرفت حاصل کردیم.
و اما کسانی که مؤلف از آنها روایت کرده دو نفر ذیل اند:
- احمد بن ادریس اشعری متوفّی سال 306 هـ.ق.
- سعد بن عبدالله قمّی متوفّی سال 299 یا 301 هـ.ق.
و بالجمله: مؤلف از اساتید حدیث بوده که در نیمه ی دوّم قرن سوّم می زیسته و گفتیم که هرکسی که مؤلف از او روایت کرده معتبر است بشرطی که از جمع 27 نفر نباشد که ابن ولید آنها را استثناء کرده بود و دو نفر دیگر را نیز مرحوم شیخ استثناء کرده بود که این استثناء مورد اعتماد بودن جمیع راویان نوادر الحکمه را می رساند، علی هذا تصحیح و استثناء هردو برگشت دارند به مشایخ بالواسطه ی ایشان نه هرکسی که نام آنان در اسناد کتاب ذکر شود و منتهی به معصوم گردد.
***