درس 107:
چهارشنبه 30/7/1404 هـ.ش مطابق با 29/ ربیع الثانی/1447 هـ.ق، کابل، حوزه علمیّه دارالمعارف اهلبیت(ع).
تذکّر: نوشته معظّم له عربی بوده به شاگردان فارسی ارائه می گردد غیر از متون، احادیث و نقل و قول ها.
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله ربّ العالمین، الصّلاة والسّلام علی خیر خلقه و اشرف بریّته ابی القاسم المصطفی محمّد و علی آله الاطیبین و صحبه المنتجبین لاسیّما بقیة الله فی الارضین روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء.
انصاف اینست که وثاقت اطلاق نمی شود بر کسیکه سهوش بر ذکرش غلبه داشته باشد و دلالتی وجود ندارد که وثوق مساوی عدل امامی باشد و آنچه ظاهر است اینست که: وثاقت مشترک است بین امامی و غیر امامی و این خود دلیل است بر توسعه ی وثاقت در معنی و توصیف به ثقه مجتمع است با موصوف امامی و غیر امامی مثل توصیف شیخ مفید(ره) اصحاب امام صادق(ع) را به ثقات درحالی که اصحاب حضرتش چهار هزار نفر بوده با اختلاف در آراء و مقالات.
ببینید که مرحوم نجاشی عدّه ای را توصیف می کند به وثاقت درحالی که فساد مذهب دارند مانند: احمد بن حسن بن اسماعیل بن میثم که شخص واقفی است و لکن در حدیث ثقه می باشد و صاحب کتاب نوادر بر وی اعتماد نموده مطابق آنچه نجاشی فرموده[1].
و همچنان علی بن اسباط بن سالم فطحی مذهب می باشد و لکن در حدیث ثقه است بلکه اوثق الناس می باشد و حسب قول نجاشی این شخص از امام رضا(ع) روایت نقل کرده[2].
و همچنان حسین بن احمد بن مغیره توثیق شده درحالی که مضطرب المذهب است و این شخص در عراق زندگی می کرده و حدیث وی را نجاشی توثیق کرده[3].
و همین گونه است علی بن محمّد بن عمر بن ریاح که از نظر مذهب واقفی می باشد و لکن صحیح الروایة است و مورد اعتماد بزرگان و شخص ثابت نیز توصیف شده[4].
و همچنان سماعة بن مهران از نظر مذهب واقفی می باشد و لکن مرحوم نجاشی وی را توثیق کرده و دو بار ثقه ثقه گفته و ایشان را از راویان امام ششم(ع) شمرده و وفات شان را در مدینه می داند[5].
***
[1]) رجال النجاشی، ج1، ص201، رقم 177.
[2]) رجال النجاشی، ج2، ص73، رقم 661.
[3]) رجال النجاشی، ج2، ص86، رقم 677.
[4]) رجال النجاشی، ج1، ص190، رقم 163.
[5]) رجال النجاشی، ج1، ص341، رقم 515.